Epidemia wirusa zatrzymała cały świat. W ostatnich dniach czuję się jakbym grała jakąś rolę w filmie science fiction. W ciszy obserwuję to co się dzieje i zastanawiam się dokąd to wszystko zmierza. Dostrzegamy nadchodzący lub już obecny kryzys. Warto jednak pamiętać, że mimo iż chcielibyśmy go uniknąć, jest on nieodłącznym elementem w życiu człowieka. Zawsze niesie za sobą wiele niewiadomych, a każdy dzień jest niespodzianką. Mimo wszystko pamiętajmy o tym, że kiedy zamykają się drzwi - gdzieś obok otwierają się drugie, które są nową szansą. Może warto się zastanowić w jaki sposób możemy wykorzystać to co się dzieje. Jak sprawić, żeby ogólnoświatowa sytuacja w jakiej bierzemy udział scaliła, a nie dzieliła nasze rodziny; umacniała nas, a nie osłabiała; motywowała, a nie hamowała w działaniu. Kryzys gospodarczy, finansowy, osobisty, zawodowy tak naprawdę, dotyczy on każdej dziedziny naszego życia. Żyjąc z dnia na dzień w niepewności, ciężko jest zbudować plan, który sprostałby naszym oczekiwaniom i uwolnił nas od strachu. Zastanówmy się jednak czym tak naprawdę jest ten KRYZYS? To złowieszczo brzmiące słowo wywodzi się od starogreckiego terminuκρίσις (krisis) i tak naprawdę oznacza wybór, decydowanie, zmaganie się, walkę, w której konieczne jest działanie. Kryzys oznacza znalezienie się w momencie decydującym, wymagającym starannego rozeznania sytuacji i podjęcia stosownych

decyzji lub osądzenia sprawy. Słownik chiński przedstawia słowo „kryzys” (weiji) składające się z dwóch znaków; pierwszy znak oznacza niebezpieczeństwo lub zagrożenie, drugi natomiast to początek nowej drogi lub szansa. Mówi zatem o okresie przełomu, po którym następuje zmiana. Załamanie się dotychczasowego stanu rzeczy może zatem prowadzić ku wyłonieniu się nowej jakości. By temu sprostać, musimy jednak się duchowo umocnić. Zacytuje pouczającą treść z powieści "Lala", na którą natrafiłam na blogu u Pani Haliny Kozłowskiej prowadzącej stronę szkoladam.pl:“Jak myślisz, skąd się one brały, te nasze praprababki, prababki, praciotki, które pod krynoliną przewoziły księży przez granice zaborów, ukrywały zbiegów i chadzały na bale w żałobnych jedwabiach? Skąd się brały te matki, co synów żegnały w jakimś styczniu czy grudniu, by potem odbierać na wielkich pustych dworcach trumny, opisane koślawymi literami? (…) Wszystkie te kobiety, które wyglądają dokładnie na to, co o nich wiemy z rodzinnych opowieści, kobiety o ściągniętych brwiach, zaciśniętych, wąskich ustach i włosach zwiniętych w twarde koki, ale i te, które zupełnie nie wyglądają- smukłe, wiotkie, anielskie, ściśnięte gorsetem, sarniookie, łabędzioszyje, które za mężem chadzały na Sybir i uciekały nocą przez okno przed rabującą tłuszczą, unosząc dziecko, szkaplerz i tłumoczek z biżuterią? Jakby je kto wyciosał z twardego drewna, jak pale do cumowania galeonów albo jak krzyże rozstajne, których trzymają się drogi, żeby nie pobłądzić… z tej rasy wszystkie one.”